«آرش می گفت: جهان به عیاران محتاج تر است تا به عاشقان. وقتی که عاشقی تنها تیری برای خودت می اندازی و جهان خودت را می گستری.

 اما وقتی عیاری، خودت تیری. پرتاب می شوی؛ تا جهان برای دیگران وسعت یابد....

به آفرید گفت: کاش عاشقان همان عیاران بودند و عیاران همان عاشقان...».

                                                                                             (؟)